Mijn leven leek wel haast verloren.
Na die uitslag, die ik kreeg te horen.

En toen vocht ik voor mijn bestaan.
Harde tijden kwamen eraan.

Mijn dagen werden door de ziekte steeds minder blij.
Heel langzaam, wurgde en veranderde het mij.

Maar jij greep mijn uitgestoken handen.
Juist toen mijn leven zo verzandde.

Samen hebben we gestreden.
Nu staan we terug in het heden.

De angstige maanden  zijn voorbij.
We kunnen terug gelukkig zijn zij aan zij.